Ostatnią kartą jest śmierć - Anna Klejzerowicz [recenzja]

Ostatnią kartą jest śmierć to lekki i przyjemny kryminał, którego akcja rozgrywa się w nienazwanym, anonimowym niedużym polskim miasteczku. Trzydziestoletnia dziennikarka Weronika Daglewska czując się nie w pełni szczęśliwa, i czując niedosyt a wręcz jakiś brak w swoim życiu, postanawia skorzystać z usługi wróżki, by ta pomogła jej odczytać swoją przyszłość. Chce się dowiedzieć czy długo będzie musiała czekać na swojego ukochanego? Czy ten stan, niezbyt miły i przyjemny, trwać będzie wiecznie? Martwi się, że jej życie mija zbyt szybko, i nie tak jakby zapewne chciała, więc odczytanie swojej przyszłości z kart tarota, jak sądzi, jest dobrym pomysłem.

Wróżba okazała się średnio zadowalająca. Wręcz przeciwnie. Karty były bezlitosne. Weronikę czeka jakieś niebezpieczeństwo.

Po jakimś czasie Weronika dowiaduje się, że wróżka u której była, Semiramida, popełniła samobójstwo. Jej śmierć mocno wstrząsnęła młodą dziennikarką. Policja zamyka śledztwo uznając to za targnięcie się na własne życie. Ale czy tak było na pewno?

Dziewczyna postanawia na własną rękę dowiedzieć się co tak naprawdę było powodem jej śmierci. Co więcej, to sam mąż wróżki prosi o przysługę dziennikarkę, by ta jak najszybciej zbadała tę sprawę.

Każdy kolejny dzień przynosi niemałe niespodzianki. Okazuje się, że wokół osoby Semiramidy od dawna narastały konflikty, niejasności, a ona sama była dość nietypową osobą, która zdążyła narobić sobie wrogów.

Kryminał ten to lekka i przyjemna forma, przez którą jest w stanie przebrnąć absolutnie każdy, nawet ktoś, kto nie jest pasjonatem kryminałów. To łagodna wręcz historia ukazująca ludzkie słabości, cierpienia, żal, jak również komizm, przypadek i... miłość. Rzecz godna polecenia jako lektura uzupełniająca na nudny i długi wieczór.

Niestety książka nie jest pozbawiona wad. Pierwszą i najbardziej rażącą jest ubogość opisów, a więc wszystko to, co powieść powinna w sobie mieć. Praktycznie cała opowieść jest bardzo prostym i krótkim zapisem wydarzeń i dialogów. Nie ma niczego ponadto. Tym samym Ostatnią kartą jest śmierć bardziej zasługuje na miano czegoś z pogranicza noweli, a nie powieści. Krótka forma aż do przesady zdaje wysuwać się na plan pierwszy. Ów brak opisów – cóż... kogoś może cieszyć, bo czyta się błyskawicznie, mnie jednak trochę przeszkadzał. Brakowało mi w tej opowieści zbliżenia się i do postaci, do miejsc, do całego świata przedstawionego. Wolałbym poczuć je bardziej, obejrzeć, lepiej sobie wyobrazić. Niestety, musiałem się tutaj zadowolić wyłącznie swoją wyobraźnią. Co w rezultacie, rzecz jasna, ma swoje plusy i minusy.

Podsumowując, Ostatnią kartą jest śmierć to niewymagająca lektura dla każdego. To książka na jeden wieczór dla kogoś, kto ma ochotę oderwać się od codzienności, by zatopić się w kryminalnej opowieści. Bez zbytniego angażowania, bez gwarancji, że to literatura najwyższych lotów.