Pod kopułą - Stephen King [recenzja]

Okładka polskiego wydania

Pod kopułą to jedna z najnowszych książek Stephena Kinga. To również jedna z jego najdłuższych powieści, obok: cyklu Mroczna Wieża (siedem tomów), Bastionu, czy genialnego horroru To.

Pod kopułą to powieść napisana z rozmachem, to literacki kolos, który wymaga od nas sporo czasu, uwagi i energii, bowiem przeczytanie tego tomu może pochłonąć kilka dni. Ale czy jest tego warta? Spójrzmy na to co jak wydawca streszcza książkę:

Pewnego pogodnego, jesiennego dnia małe amerykańskie miasteczko Chester's Mill zostaje nagle i niewytłumaczalnie odcięte od świata. Otacza je niewidoczne pole siłowe, które mieszkańcy zaczynają nazywać kopułą. Sytuacja szybko się pogarsza. Pole wpływa niekorzystnie na środowisko, a ludzi powoli ogarnia panika... 

Dale Barbara, weteran wojny w Iraku zarabiający na życie jako wędrowny kucharz, jest zmuszony do pozostania w Chester's Mill. Wspierany przez wojsko, które znajduje się na zewnątrz kopuły, wraz z garstką ochotników próbuje uspokoić nastroje społeczne. Na drodze staje im Duży Jim Rennie, ambitny lokalny polityk, który za wszelką cenę chce wykorzystać sytuację dla własnych celów. Wraz z synem ukrywają wiele koszmarnych tajemnic, które nie mogą ujrzeć światła dziennego.

Czas ucieka, a największym wrogiem mieszkańców jest sama kopuła. Czy dowiedzą się, jak powstała, zanim będzie za późno?

Czas goni. A właściwie czasu już brak... 

Zacznę od wad, bo tych jest - niestety - najwięcej. I znaczne nieco przekornie. 

Po pierwsze, książka - jak na gatunek który trudno dokładnie sprecyzować - w żaden sposób nie wywołuje u czytelnika efektu grozy, niebezpieczeństwa, strachu; a jedynie efekt duszności i klaustrofobii i gigantycznej monotonii. 

Okładka pierwszego wydania

Po drugie, książka jest zbyt długa. Jestem przekonany, że spokojnie można by całą historię skrócić do około trzystu lub czterystu stron, bez wnikania w sprawy, które w żaden sposób nie tworzą akcji. Wręcz przeciwnie, zwalniają ją, tworząc niewyobrażalne postoje, i powodując, że ma się ochotę odłożyć książkę na półkę (by tam ładnie wyglądała). Ale jednak brniemy przez to, bo wciąż pozostaje w nas tajemnicza potrzeba rozstrzygnięcia i czym owa kopuła (lub klosz) jest, więc jakoś męczymy tę powieść. 

Po trzecie Pod kopułą to powieść totalna, w której pokazane zło od podszewki stanowi główny i dominujący wątek. Czy to zarzut? Jeszcze nie, ale jeśli się doda, że walka ze złem (najgorszego kalibru, mocno przerysowana, sztampowa, nieco wyświechtana) z dobrem toczy się przez ponad dziewięćset stron, to czytając można się mocno wymęczyć, bowiem książka opiera się na kilku schematach, które rozciągnięte są do granic wszelkich możliwości. Tak, dziewięćset stron walki kilku ludzi o władzę, a samej kopuły (tytułowej, która w fantastyczny i tajemniczy sposób spadła na ziemię) jest niewiele. Mnie właśnie owa kopuła ciekawiła najbardziej - czym ona jest, jak powstała, dlaczego przepuszcza tylko trochę powietrza, dlaczego najnowsze wojskowe rakiety nie są w stanie się przez nią przebić? Niestety, mam wrażenie, że posłużyła ona wyłącznie do tego, by zamknąć pod nią dobrych i złych ludzi i pokazać jak się wyżynają w imię dobra miasta (wyżynają dosłownie). Ukazana została gruntowna (to jest po części jeden z plusów powieści) psychologia tłumu, zbiorowości, którą paraliżuje niewidoczna granica, wokół której zaczyna się walka o władzę, o dominację, o życie...
A szkoda, bo osoby nastawione na czytanie powieści o absolutnie fenomenalnym zjawisku będą raczej niezadowolone. 

Powieść Kinga Pod kopułą to dla mnie ogromne rozczarowanie. Zapowiadana, chwalona, recenzowana jako rzecz genialna, doskonała i absolutnie oryginalna, okazuje się w gruncie rzeczy książką nudną i mało ciekawą. Gdyby nie owa kopuła (jej tajemnica, jej smak, jej niepowtarzalność i potrzeba odkrycia czym ona tak naprawdę jest), to książka byłaby koszmarna. A dzięki niej, w pewien sposób zaciskamy zęby i czytamy do ostatniej strony w nadziei, że wydarzy się cud, że zwali nas z nóg, że King zaskoczy nas błyskotliwym zakończeniem. 

Kopuła, kopuła, czym ona jest? Ani rakiety, ani superżrący kwas nie jest w stanie jej zniszczyć... 
Tego dowiemy się na kilku ostatnich stronach. 

ocena: 4/10