Przejdź do głównej zawartości

Bielszy odcień śmierci, Bernard Minier [recenzja]


"Grudzień 2008 roku, dolina w Pirenejach. Wczesnym rankiem pracownicy elektrowni wodnej znajdują na górnej stacji kolejki linowej okaleczone ciało konia.

Tego samego dnia młoda absolwentka psychologii obejmuje posadę w ściśle strzeżonym zakładzie psychiatrycznym dla przestępców, położonym w tej samej dolinie.
W ciągu kilku dni okolicą wstrząsają kolejne zbrodnie. Śledztwo prowadzi komendant Martin Servaz, czterdziestoletni policjant z Tuluzy, znany ze swej przenikliwości i intuicji. Tym razem przyjdzie mu się jednak zmierzyć z wyjątkowo okrutnym i przebiegłym mordercą. Wkrótce okaże się, że bajkowe miasteczko ukryte wśród malowniczych pirenejskich dolin kryje mrożące krew w żyłach tajemnice. Czy będzie to dla Servaza początek koszmaru?"

Po tym lapidarnym opisie wydawcy należy dodać i stwierdzić już na samym początku: jest zimno i mroczno, a klimat powieści jest niezwykle przejmujący. Chłód powieści oraz chłód samego miejsca akcji powodują, że kryminał czyta się doskonale. Nic bowiem nie sprawia lepszego nastroju, jak bezpieczeństwo czytającego (w zaciszu własnego domu) skonfrontowane z chłodem i niebezpieczeństwem, na które narażeni są główni bohaterowie. Ta konstrukcja, ten dysonans i opozycja zarówno w filmie jak i w literaturze sprawdza się od lat doskonale. A tutaj mamy wszystko. Klimatyczne miejsce: Pireneje, jezioro, elektrownia wodna, gęste i ciemne lasy, opuszczony ośrodek wypoczynkowy, więzienie w którym przetrzymywani są chorzy psychicznie i niezwykle niebezpieczni skazańcy; zawrotne tempo akcji; doskonałe zagadki.


Powieść bardzo dobrze - jak na debiut (wcześniej nieznanego w Polsce autora) - przemyślana i skonstruowana. Zaskakuje precyzja z jaką autor zbudował fabułę, doskonale zaplanowane wszystkie wątki - te mniejsze i te większe. Ujmuje od samego początku plastyczny obraz miejsc, miejsc przerażających, urzekających, zimnych, mrocznych, duszących i niebezpiecznych. Tych jest w powieści pod dostatkiem. Bielszy odcień śmierci to doskonale napisany kryminał z wciągającą i niezwykle interesującą fabułą, która w żaden sposób ani na chwilę nie pozwala nudzić się czytelnikowi (nawet jak na tak dość długą powieść kryminalną, bo liczącą niemal 510 stron, małą czcionką). Na uwagę zasługuje kolejna rzecz: świetnie skonstruowani bohaterowie. Dodajmy od razu, że tworzą oni bardzo realistyczny obraz francuskiego społeczeństwa niedużej górskiej miejscowości, która kryje w swoich dziejach niezwykle mroczne wydarzenia sprzed lat. Główny bohater zaś, czterdziestoletni policjant, który w czasie rozwiązywania arcytrudnego śledztwa będzie musiał zmierzyć się z problemami osobistymi - dorastającą i sprawiającą niemało kłopotów córką, to postać zwykła, przeciętna, a jednocześnie odważna i wzbudzająca podziw. I dzięki temu chyba tak wiarygodna. 

Tyle rzeczy miłych i przyjemnych, czas spojrzeć na wady, choć tych w zasadzie nie ma, ale muszę o nich wspomnieć, bo trochę to jednak razi.

Otóż nie jestem zwolennikiem kiedy w powieści pojawiają się nazwy najnowszych produktów i nowoczesnych wynalazków technologicznych, bez których jak się okazuje, nie można już sobie wyobrazić nawet tak dobrego kryminału. Moda, trend, a może coś innego? 
Wciąż mnie nurtuje dlaczego autorzy tak intensywnie szpikują opowieści najrozmaitszymi iPodami czy iPhone'ami rozpisując się czasem o nich z detalami, pisząc o ich zaletach (jak Dan Brown) (oczywiście między wierszami)? Raz wspominany iPhone spokojnie mógłby być zastąpiony słowem "chwycił telefon", lecz nie - w książce za każdym razem musi paść pełna nazwa produktu, co by czytelnik nie miał żadnych wątpliwości i złudzeń co się znajduje w rękach bohatera. Niby szczegół, ale irytuje. 

Podsumowując, Bielszy odcień śmierci to doskonały kryminał trzymający w napięciu aż po ostatnie strony. Przypomina trochę swoim klimatem powieść Purpurowe rzeki. Mamy również podobny mroczny klimat, góry, francuskie miasteczko, i policjantów, którzy walczą z nieobliczalnym psychopatą.
Mroźny kryminał!


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Stephen King - Chudszy [recenzja]

Ostatnio w moje ręce wpadła niewinnie wyglądająca powieść Stephena Kinga Chudszy. Powieść, którą napisał jeszcze w czasach, gdy posługiwał się pseudonimem Richard Bachman (tutaj dodam, że pod tym pseudonimem opublikował kilka powieści, w tym chociażby: Wielki Marsz, Regulatorzy, Blaze, Uciekinier...). Powieść została wznowiona przez wydawnictwo Albatros w nowej szacie graficznej całej (zapowiadanej) serii. Fabuła początkowo mało wciągająca, wcale nie wróży niczego dobrego, ani też nie zachęca do dalszego czytania. I jak się okazuje - bardzo można się zwieść i szybko wpaść w miłą pułapkę zastawioną przez autora. Bo, jak się okazuje, fabuła i sam pomysł na powieść jest doskonały: otóż (odtąd dane wydawcy) Billy Halleck nie ma specjalnych powodów do narzekania. Jako wzięty adwokat z każdą sprawą zarabia coraz więcej. Sprawdza się jako mąż i ojciec. Ma wygodny dom i kochającą rodzinę. Jedyne, co go naprawdę trapi, to poważna nadwaga grożąca zawałem serca. Pewnego dnia, wracając z wystawn...
4 komentarze
Czytaj więcej

Graham Masterton - Manitou [recenzja]

Wracamy do korzeni, czyli tam, gdzie ukształtowało się całe - jak się okaże później fantastyczne - pisarstwo Grahama Mastertona. Przyjrzyjmy się jego pierwszej powieści, która została wydana w 1975 i od razu wywołała zachwyt krytyków. Nie dziwne. To właśnie ona doskonale pokazuje i wyznacza niejako cały charakter pisarstwa Mastertona. Jego kolejne książki właśnie na takim schemacie będą się opierać. I jeżeli ktoś, kto chce rozpocząć przygodę z tym pisarzem zastanawia się od czego zacząć, to chyba nie muszę dodawać, że powinien właśnie od tej powieści.  Książkę Manitou po raz pierwszy czytałem około dziesięciu lat temu i wspominam tę lekturę bardzo dobrze. Książa zrobiła wówczas na mnie ogromne wrażenie. I to dzięki niej właśnie uznałem, że Masterton to pisarz, którego twórczość chcę poznać. To ona zawróciła mi tak mocno w głowie, że od tamtej pory Mastertona uważam za mistrza literatury grozy. Trochę subiektywnie i naiwnie, a może i przedwczesne ...
7 komentarzy
Czytaj więcej

Rytuał - Graham Masterton [recenzja]

Charlie McLean to krytyk kulinarny. Podróżuje po zakątkach Stanów Zjednoczonych i ocenia różne, nierzadko przypadkowo napotkane restauracje. W jednej z takich podróży towarzyszy mu piętnastoletni syn Martin, z którym od wielu lat nie miał kontaktu, ponieważ dawno temu rozstał się ze swoją żoną. I to ona zajmowała się jego wychowywaniem. Charlie przez lata prowadził chaotyczny i niezbyt godny naśladowania tryb życia i nie utrzymywał kontaktu z synem. Teraz chce nadrobić czas, i pokazać się z dobrej strony.  Trafiają do jednej z amerykańskich przydrożnych restauracji, w której - po niezbyt dobrym posiłku - dowiadują się o istnieniu elitarnej, wyjątkowej, ekskluzywnej i niezwykle tajemniczej restauracji - "Le Reposior", która znajduje się w pobliżu. Charlie, jak na inspektora restauracyjnego przystało, zaczyna interesować się tym miejscem. Jak się okazuje, dostęp do tego miejsca mają jedynie wybrańcy. Dosłownie. Po jakimś czasie sam postanawia się przekon...
5 komentarzy
Czytaj więcej